De Grijze Regenboog.

Waarschijnlijk gaat het jullie opvallen in mijn volgende berichten, dat ik er foto's bij zend. Dit zijn foto's die ik vind passen bij mijn verhaal. Dit vertel ik even omdat er anders misschien vragen over gaan komen. De foto's zijn gemaakt door mijn lieftallige moeder, wiens blog sassafrasdesign.blogspot.com heet. 

De Grijze Regenboog. 

Er was eens een regenboog, Oskar, die niet was als de andere. Hij woonde in Regenboogland, waar alle regenbogen woonden, werden gekleurd en zochten voor de perfecte plek om tevoorschijn te komen op aarde. Oskar was nog heel klein, toen hij erachter kwam dat hij allergisch was voor de verf die werd gebruikt om de regenbogen mooie kleuren te geven. Hij was hier erg verdrietig om. Nu zal je wel denken dat zijn verdriet wel verminderde, maar het werd alleen maar erger. Hoe ouder hij werd, hoe depressiever hij werd. Hij had nog nooit durven stralen op de aarde, omdat hij bang was dat hij uitgelachen zou worden. Hij had bijna geen vrienden. Sommige regenbogen ontweken hem, en andere regenbogen pestten hem. Er was maar één regenboog, die niet op Oskar zijn uiterlijk lette, maar op zijn innerlijk. Daarom was hij zijn beste vriend. Oskar was namelijk een hele lieve, zachtaardige regenboog. Alleen was hij niet zo aantrekkelijk als de rest. 

Op een dag liep de vriend van Oskar naar Oskar toe, en hij zei: 'Oskar, ik vind dat je een keer moet stralen op de aarde. Het is een geweldige ervaring die iedereen een keer moet meemaken.' Oskar vond dit maar niks, en reageerde niet. Maar zijn vriend hield niet op met zeuren, en ging maar door. Oskar werd gek, en beloofde hem dat hij zou gaan stralen als een grijze regenboog.

Het was tijd, Oskar moest naar de aarde. Hij had er helemaal geen zin in, en was heel bang om uitgelachen te worden en nog depressiever te worden dan hij al was. Hij ging op weg naar de aarde. Na een paar seconden stond hij daar dan, midden in Amsterdam. Er waren daar wel honderden mensen. Oskar sloot zijn ogen en dacht bij zichzelf, waarom doe ik dit? Ik zoek een hamer, en breek mezelf aan stukjes. Maar toen hij zijn ogen opende, zag hij geen lachende mensen, maar verbaasde en fotograferende mensen. Hij hoorde de mensen zeggen: 'Kijk, wat bijzonder, wat prachtig!' en 'Wauw, dit zal ik nooit meer vergeten!'. En toen begon hij te beseffen dat hij echt speciaal was. 

Aan het eind van de dag ging hij terug naar Regenboogland en vertelde iedereen wat er gebeurd was. Ze waren onder de indruk. Ze begonnen te beseffen dat uiterlijk helemaal niet zo belangrijk is als ze dachten, en dat iedereen speciaal is, op zijn eigen manier.

Vanaf die dag keken alle regenbogen in Regenboogland anders naar Oskar, en respecteerde hem, ondanks dat hij er anders uitzag en niet helemaal aan hun zogenaamde eisen voldeed. 

Waarom ik voor de foto bovenaan heb gekozen, is omdat mijn kleine neefje, die ook op de foto staat, Oskar heet <3 

 x Irthe